درگذشته دیوارها را باربر می ساختند و چون از انواع كم مقاومت نظیر خشت وگل بود ضخامت آنها زیاد و در برابر تبادل گرما مقاومت قابل توجهی داشتند، امروزه مصرف فولاد و بتن به عنوان اجزای باربر ضخامت دیوارها و سقف ها را كاهش داده و در نتیجه از مقاومت حرارتی آنها نیز كاسته شده است.
متأسفانه در ایران به خاطر ارزانی انرژی، اعم از سوخت و نیروی برق، از یك سو و نبود فرهنگ مصرف درست تمام كالالها از جمله سوخت، با تقلید غلط از ساختمان سازی به سبك كشورهای صنعتی ، عایق كاری حرارتی ساختمان ها به فراموشی سپرده شده است و در نتیجه مصرف انرژی برق در ناطق گرمسیر و مصرف سوخت در مناطق سردسیر در ساختمان های نو بنای ایران حدود ۳ تا ۵ برابر كشورهای صنعتی است و هر ساله درسطح ملی زبان متنابهی متوجه اقتصاد ایران می شود.
به همراه پیشرفت تكنولوژی و پیدایش مصالح ساختمانی جدید كه نسبت به ضخامت خود از مصالح قدیمی، مقاومت بیشتری دارند، ضخامت جدار خارجی ساختمان ها یعنی دیوارها و سقف ها به حداقل كاهش پیدا كرده اند و به دنبال این كاهش، مقاومت ساختمان در مقابل گریز حرارت كمتر شده است. در كشورهای صنعتی كه تولید انرژی و گرما گران تر تمام می شود با تعبیه عایق حرارتی جلو گریز گرما را تا حدود زیادی گرفته اند ولی در كشور ما به دلیل ارزانی سوخت و وجود منابع سرشار نفت و گاز متأسفانه مسئله عایقكاری حرارتی از نظر دور مانده است.
بطور مثال ضریب كل انتقال گرما در یك دیوار آجری معمولی به ضخامت ۲۲ سانتیمتر با نمای خارجی آجری و اندود داخلی از نوع گچی با آستر گچ و خاك حدود ۲ وات بر متر مربع بر درجه سلسیوس می باشد. به عبارت دیگر هر متر مربع از این دیوار به ازای هر درجه اختلاف دمای هوا در دو طرف، سبب انتقال انرژی به اندازه ۲ وات می شود، این در حالی است كه براساس ضوابط و مقررات ملی ساختمانی ایران ضریب انتقال حرارت مجاز برای دیوارهای خارجی ۷/۰ وات بر متر مربع بر درجه می باشد. به این ترتیب ملاحظه می شود كه اتلاف انرژی در دیوار مذكور حدود ۳ برابر میزان مجاز است و مصرف سوخت نیز به همین ترتیب افزایش می یابد. در مورد سقف ها نیز وضع چنین است.
درحال حاضر حداكثر ساختمان های نوساز در بسیاری از شهرها و حتی برخی روستاهای ایران به علت تقلید ناقص و كوركورانه از معماری و تكنولوژی غرب دارای جدار نازك و پنجره های بزرگ می باشند و در نتیجه تبادل حرارتی بسیار زیادی با محیط خارج خود دارند. بهترین راه چاره برای رفع این نقص، عایقكاری حرارتی است كه نتایج آن صرفه جویی درسوخت در فصل زمستان و كاهش نیروی برق مصرفی در تابستان، سالم سازی محیط زیست، كاهش سرمایه گذاری در تاسیسات ساختمان تهویه مطبوع و شوفاژ و بالاخره جلوگیری از تعریق بخار آب (میعان) درسطح داخلی ساختمان ها به خصوص در نواحی شمالی و جنوبی ایران كه درصد رطوبت نسبی هوا زیاد است می باشد. میزان صرفه جویی در سوخت و نیروی برق و كاهش آلودگی محیط كاهش سرمایه گذاری در تأسیسات ساختمان بستگی به شرایط اقلیمی و میزان عایق بودن ساختمان دارد.
در كشورهای صنعتی با اعمال روش های نو در عایقكاری حرارتی ساختمان به نتایج شگفت انگیزی رسیده اند به طورمثال می توان احداث خانه هایی با تكنیك سوپر عایق دركانادا را نام برد كه علیرغم اینكه دمای محیط در برخی اوقات تا ۳۳- درجه سلسیوس تنزل پیدا می كند، برای گرم كردن ساختمان ها مقدار انرژی و سوخت مصرفی از یك سوم آنچه كه در نواحی معتدل كشور ما مصرف می شود باز هم كمتر است.